प्रधानमन्त्री केपी शर्मा ओलीले पत्रकारको विषयमा पछिल्लो समय अर्को नयाँ टिप्पणी गरेका छन्ः ‘हामीले राम्रो काम गरेका छौँ….त्यस्ता राम्रा कामको प्रसंशा गर्ने मनमुटु भएको सम्पादक छैनन्।’ विगतमा कहिले आफ्नो पार्टी निकट संगठनका पत्रकार र कार्यकर्तालाई अरिंगाल बनेर विरोधीमाथि जाइलाग्न उक्साउने त कहिले पत्रकारहरु आफ्नै बाउलाई पनि तपाई भन्न जान्दैनन् भने अरुलाई के मान गर्न जान्दछन् भन्नेदेखि बुद्धिजिवीहरु धेरै बकबक गरे थला पारिदिनेसम्मको अभिव्यक्ति दिएर चर्चा कमाएका छन् हाम्रा प्रधानमन्त्री ओलीले। त्यसको तुलनामा मंगलबार बालुवाटारमा आयोजित एक कार्यक्रममा उनले पक्रकारप्रति गरेको टिप्पणीलाई अन्यथा लिनैै हुँदैन। बरु उनलाई धन्यवाद नै दिनुपर्छ। किन भने, उनले धन्य यसपटक बन्दै गरेका प्रेस काउन्सिलि विधेयक, सूचना प्रविधि विधेयक र विशेष सेवा विधेयक पारित गरेपछि पत्रकारहरुलाई ठेगान लगाइदिने धम्कि दिन भ्याएनन्। र यत्ति भने, ‘मन र मुटु भएको सम्पादक नै छैनन्।’ वास्तवमा कहिलेकाँही हाम्रा प्रधानमन्त्री ओलीले पनि साँचो बालिदिन्छन्। जुन एउटा साँचो अभिव्यक्ति मंगलबार प्रधानमन्त्री ओलीको मुखबाट बाहिर आयो। नेपालका सम्पादक र कतिपय पत्रकारहरु मन र मुटु नभएकै छन् भन्ने ओलीको भनाइमा म पनि शतप्रतिशत सहमति छु। यदि उनीहरुमा मन र मुटु थियो र कहिँ कतै हामीलाई पनि निरंकुशताको चाबुकले पदम ठकुराठी अथवा विरेन्द्र साह वा डेकेन्द्र थापा अथवा कृष्ण सेनकै हालत बनाइदेला र देश र  आवाजविहिन जनताको आवाज लिएर पत्रकारिता गर्छु भन्दाभन्दै आफ्नै परिवारको समेत विचिल्ली होला कि भन्ने भय मनको एउटा कुनामा अलिकति मात्रै रहेको कमजाेर मुटु भएका भए पनि नेपालमा पत्रकारिता जिवित हुँदैनथ्यो। उहिल्यै यो पत्रकारिता सत्ताको भजन गाउँन र हुनुमान चालिसा वाचनमा परिणत हुने थियो। अरु त अरु, हालसालै मात्र मुठ्ठी बटारेर अध्यक्ष ओलीका सामु पत्रकारिताको भन्दा पार्टी पर्चाकारिताको निम्ति बालुवाटारको सभाकक्षमा सपथ लिने तन र मन समेत उहिल्यै विलाएर जाने थिए होलान्। यदि सम्पादकहरुमा पनि यत्ति बलसाली सरकार भएकोबेला त्यसले गरेका अक्ष्यम्म अपराधहरुको विषयमा लेखियो भने कुनै पनि बेलामा आफू, आफ्नो पेश र आफ्नो परिवार अप्ठ्यारो पर्न सक्छ भन्ने काँतर मुटु भएको भए पत्रकारिताको धर्म र मर्म उहिल्यै राजा, रजौटादेखि शरदचन्द्र शाह, कमल थापाहरुको गुलाम भइसकेको हुने थियो। त्यहि निर्भिक मन र मुटु भएकै सम्पादकहरु भएको कारण ढिलै भएपनि देशमा बहुदलीय लोकतान्त्रिक शासन व्यवस्था आयो। वर्षौँदेखि जेलदेखि भूमिगत र अर्धभूमिगत जीवनबाट मुक्त भएर नेताहरु देशको शासनसत्तामा पुगे। उनीहरु सत्तामा पुगेपछि पनि बालुवाटारदेखि नारायणहिटी दरबार, गोकर्ण रिसोर्टदेखि एनसेल टावर, वाइडबडीदेखि न्यारोबडीसम्मको विषयमा आलोचनात्मक समाचार लेख्न भ्याइरहेका छन्। हुनत प्रधानमन्त्री ओलीले यसअघि पनि बेला बखतमा साँचै बोलेकै थिए। त्यी साँचो र सत्य बोलेका कुराहरु स्मरण गर्न सक्ने हाम्रो क्षमतामा ह्रास आएर मात्रै हो। उदाहरणका लागि गत निर्वाचनको प्रचारका क्रममा ०७४ साल कार्तिक २९ गते गोरखाको पालुङटारमा आयोजित चुनावी सभामा पुगेर तत्कालिन नेकपा एमाले अध्यक्ष ओलीले भनेः ‘मंसिर १० र २१ गते बुढो रुख ढल्छ। शेरबहादुर देउवा नै पुसदेखि यो देशमा कांग्रेसको अन्तिम प्रधानमन्त्री हुँदैछन्।’ ओलीले मंसिर ९ गते पनि सोही कुरा पोखराको चुनावी सभामा दोहोर्याए। नेपाली राजनीतिज्ञहरुमध्ये वाक चातुर्यतामा माहिर ओली त्यस्ता नेता हुन् जसले आफूले बोलेको कुरा राष्ट्र बैंकले छाप्ने नोटमा लेखिएकै भाषा र शैलीमा ‘भुक्तानी माग्न आए तुरुन्त पाइनेछ’ भन्ने पनि गर्छन्। त्यतिबेला चुनावको परिणाम ओलीको पक्षमा गयो। उनी देशको प्रधानमन्त्री बन्न सफल भए, त्यो पनि झण्डै झण्डै दुई तिहाई बहुमतसहितको। प्रधानमन्त्री पदमा नियुक्तिको दिनदेखि आजका मितिसम्म ओलीले बोलेका कतिपय कुराहरु हावामा उडेर गए पनि होलान् तर, उनले बोलेका केही कुरा एकपछि अर्को गर्दै सत्य सावित हुने क्रममा छन्। संसदबाट सरकारसँगै राष्ट्रपति, उपराष्ट्रपति चयनको प्रक्रिया सकिएलगत्तै उनले ०७४ फागुन ३० गते बालुवाटारमा सरकारको पक्षमा मत दिने सबै दलका नेता तथा सांसदहरुलाई बिहानको चिया चमेनाका लागि निमन्त्रणा गरेका थिए। जहाँ शीर्ष नेताहरुसँगको अनौपचारिक कुराकानीका क्रममा शैक्षिक प्रमाणपत्र र जन्म मितिको विषयले चर्चाको शीखरमा रहेका तत्कालिन प्रधानन्यायाधीश गोपाल पराजुलीको प्रसंग चल्यो। सोही क्रममा ओलीले भने, ‘न्यायाधीशहरु चाउचाउ बट्टारिए झैँ बट्टारिएका छन् उनीहरुलाई तातोपानीमा हालेर सोझ्याउनु पर्छ।’ ओलीको त्यो भनाइ सुनेपछि कतिपय नेताहरुको झण्डै चिया सर्किएको उक्त भेलामा सहभागी एक नेता बताउँछन्। तर, साँझ उनले प्रधानन्यायाधीश पराजुलीलाई न्यायपरिषदका सचिव नृपध्वज निरौलाको चिर्कटो घोेलेको तातोपानीमा डुबाइदिए र उनको जागिर गयो। त्यसयताका दिनमा पनि ओलीले देशका सबै संवैधानिक निकायदेखि प्रशासनिक क्षेत्रमा मात्र होइन, स्वतन्त्र न्यायालयदेखि व्यवस्थापिका संसदमा समेत आफ्नो बाहुबली छवि देखाएर छविलालहरुलाई चकित तुल्याइदिएका छन्। राज्यका सबै अधिकारहरु एकपछि अर्को गर्दै आफ्नो मातहतमा केन्द्रिकृत गर्न उद्दत ओलीले कहिले सूचना प्रविधि विधेयकको नाममा त कहिले, प्रेस काउन्सिल विधेयक, कहिले गुठी विधेयक त कहिले संवैधानिक परिषदको अध्यादेशको विषय, अहिले विशेष सेवा सम्बन्धी व्यवस्था गर्न बनेको विधेयकमा नागरिकका मौलिक हकमाथि अतिक्रमण गर्नेगरी विधेयक पारित गराउने प्रक्रिया अघि बढाएका छन्। ओलीका यी सबै क्रियाकलापको सूक्ष्म विश्लेषण गर्ने हो भने, उनका हरेक गतिविधिहरु चुनावपूर्व व्यक्त प्रतिबद्धता पूरा गर्न केन्द्रीत छन्। भलै उनलाई अहिले स्वास्थ्यले साथ दिइरहेको छैन र कहिले अस्पतालको बेडलाई नै प्रधानमन्त्रीको मुकाम जस्तो त कहिले बालुवाटार निवासलाई नै अस्पतालको वार्ड जस्तै बनाउन बाध्य छन्। तरपनि उनको अर्जुनदृष्टि आन्तरिक प्रजातन्त्रको सवालमा कमजोेर भएको भनिएपनि देश र जनताको हक अधिकारका निम्ति ७ दशकदेखि लड्दै आएको शक्ति कांग्रेस र स्वतन्त्र प्रेसबाट देशलाई मुक्त बनाउने र अधिकार बिहिन नेपाली समाजको निर्माण गर्ने भन्ने उद्देश्य प्राप्तिका लागि केन्द्रीत छ। त्यसका लागि उनले सम्भव भयो र भ्याए भने विद्यमान ऐन कानूनमात्र होइन, संविधानका सबै मौलिक हकमा बन्देज लगाउने गरी संशोधन गर्न चाहन्छन्। संविधानले अंगिकार गरेको संसदीय लोकतान्त्रिक पद्धतीको सट्टा प्रत्यक्ष निर्वाचित कार्यकारी राष्ट्रपतिय प्रणालीमा जाने उद्देश्यका साथ संविधानमै संशोधन गर्ने उनको तयारी छ। ओलीले अपनाएको यो रणनीति कुनै गोप्य कोठामा बसेर बुनिएको तानावाना होइन। उनले हाक्काहाक्की घोषणा गर्दै आएको विषय हो। त्यसको अन्तर्य र गाम्भीर्यतालाई नबुझेको नेपाली पत्रकारिताले हो, नेपाली समाजसँगै उनको मार्गमा बाधक बन्न सक्ने सम्भावना बोकेको वैकल्पिक लोकतान्त्रिक शक्ति कांग्रेसले हो। यदि ओलीको उक्त योजना मुताविक संसदीय व्यवस्था नै रहेन भने त्यसपछि कुन ‘माकः फुँइ’ (बाँदरको फूर्ति)ले प्रश्न गर्न सक्छ कि ओली कमरेडले पालुङटारमा बोलेको भाषण गलत थियो भनेर? त्यसपछिका दिनमा कुन पत्रकारले गर्न सक्छ ओली र उनले तयार पारेको गन्तव्यको विषयमा आलोचनात्मक टिका टिप्पणी? अनि को कांग्रेसको नेता अथवा अन्य कुनै पार्टीको नेता बन्न सक्छ यो देशको नयाँ प्रधानमन्त्री? यसरी शारीरिक रुपमा जिर्ण र अस्वस्थ अवस्थामा रहेका ओली अस्पतालको बेडमा बसेर पनि लोकतान्त्रिक शासन व्यवस्थामा नागरिकका अकाट्य मौलिक अधिकारसँगै त्यसको पक्षपोषक हुँ भन्ने दाबी गर्ने कांग्रेस समाप्त पार्ने योजना बनाउन तल्लिन छन्। उता कांग्रेसजन भने अहिले पनि कसरी ओलीको योजना विफल बनाउन र देशमा जनताले लडेर ल्याएको प्रजातन्त्र र त्यसले अंगिकार गरेका नागरिकका मौलिक हक अधिकार संरक्षण गर्न सकिन्छ भन्ने तर्फ केन्द्रित हुन सकेको छैन। वरिष्ठ नेताको पगरी गुथेका नेता रामचन्द्र पौडेल र उनका समूह कसरी कांग्रेसमा सभपाति देउवालाई हरेक पाइलामा असहयोग र विरोध गरेर विफल पार्न सकिन्छ भन्ने योजनासहितको माकुरीजाल बनाउन व्यस्त छन्। त्यसैगरी सभापति देउवा र उनकाे गुटका गणराजहरु पनि कसरी हुन्छ पौडेल र उनको समूहलाई पराजित गर्न सकिएला र पार्टीमा आफ्नो बर्चश्व कायम गर्न सकिएला भन्ने तर्फ नै रणनीति बनाउन व्यस्त छन्। उनीहरुलाई अहिले कुनै हतार छ भने एकअर्काप्रति विषवमन गर्नमा छ। एकले अर्कोको तेजोवध गर्न र उछितो काड्न अनि जग हँसाउनमै फुर्सद छैन। उता अघिल्लो महाधिवेशनबाट पार्टीमा तेस्रो धारको नेताको पगरी गुथ्न सफल कृष्णप्रसाद सिटौला पनि बाघ र सिंहको लडाइमा दर्शक दिर्घामा बसेर ‘हान्नुहोस् मितज्यू हान्नुहोस्’ भन्नमै व्यस्त छन्। यस्तो अवस्थामा लाग्दछ, सर्वोच्च कमाण्डर गणेशमान सिंहले भन्ने गरेको सर्पको मुखमा आधा निलिइसकेको भ्यागुतो अझै फट्याङ्ग्रा टिप्न व्यस्त छ। लाग्दछ, अब यो देशमा कांग्रेस पनि महाभारतको यदुवंशी जस्तै भएको छ। उसको ७० वर्षको विराट इतिहास कुनै पुरानो पुस्तकालयको कुनामा कसैले नपढ्ने दस्तावेजका रुपमा थन्किने दिन धेरै टाढा छैन। यसपछि सकिने पालो जनताको हक अधिकारको हो। तर, त्यसको बचाउका लागि दन्त्यकथामा जस्तो कुनै ‘रविन हुड’ आए देशमा प्रजातन्त्रको नाउँ रहला। अन्यथा प्रधानमन्त्री ओलीले देशलाई कुनै समयको पश्चिमवंगालको बाटो हुँदै पुर्याउन खोजेको शासन व्यवस्था भनेको कम्बोडियाकै मोडलमा हो। देशमा ल्याउन खोजिएको परिस्थिति भेनेजुयलाकै हो। अस्तुः