- प्रश्न: तपाईंको प्रारम्भिक राजनीतिक संलग्नता के थियो ?
बीपी: सन् १९२१ मा धेरै सानो थिएँ । म सात वर्षको थिएँ होला । तर, त्यस समयका दुईवटा ठूला घटनाको मलाई सम्झना छ । एउटा, बनारसमा बेलायती राजकुमारको भ्रमणको अवज्ञा भएको घटना थियो । त्यहाँ पूरै हडताल भएको थियो । कांग्रेसले त्यो हडतालको आह्वान गरेको थियो । तसर्थ, त्यस दिन पूरै सहर मरेजस्तै सुनसान थियो । अनि, अत्यन्त कौतुहल लागेर मैले झ्याल खोलेर बाहिर हेर्न खोजें । तर मलाई रोकियो । हडताललाई भावनाबाटै हेर्नुपर्छ भनेर मलाई भनियो । झ्यालहरु पनि बन्द थिए । त्यस दिन बनारस सहर पूरै सुनसान थियो ।
हरेक साँझ नगरको सभागृहअगाडि विदेशी लुगा जलाइँदा अर्को छाप परेको थियो । उनीहरु अब्ग्रेज मान्छेजस्तो देखिने छत्रेटोपी लगाएको पुत्ला बनाउँथे र विदेशी कपडा निकालेर त्यसैका साथमा जलाउँथे । हाम्रो परिवारका महिला सदस्यहरु आफ्ना राम्रा लुगाहरु त्यहाँ लगेर जलाउन इच्छक थिएनन् । त्यसैले यस सम्बन्धमा घरमा बहस चल्थ्यो । तर अन्त्यमा त्यसका लागि सबैजना सहमत भएका थिए ।
गान्धीजीले एक करोड रुपैयाँको कोष जुटाउन आह्वान गर्नुभएको थियो । मलाई सम्झना छ, हाम्रो घरमा आमा र मेरा नातागोतासँग थोरै मात्र गहना थिए । तर उहाँहरु कोष जम्मा गर्दै सडकमा आएका मानिसतर्फ आफ्ना गहना फ्याँक्दै हुनुहुन्थ्यो । कोष जम्मा गर्न एउटा फराकिलो खास्टो सडकमा फैलाइएको थियो । अनि, मानिसहरु आपूmसँग जे–जे छ, पैसा, गहना त्यसमाथि फयाँक्थे । यो मेरो सम्झनामा रहेको अर्काे घटना हो ।
अनि, जतासुकै खुला सभा हुने गर्दथे । त्यससमय नगरको सभागृहमा माइक थिएन । स्पीकरबाट धेरै चर्को आवाज आउँथ्यो । म गान्धीजीको प्रवचन पनि अझै सम्झन्छु । उहाँ धेरै बिस्तारो तर प्रभावकारी रुपमा बोल्नुहुन्थ्यो । मानिसहरुले उहाँको भनाइ धेरै टाढाबाट पनि राम्ररी सुन्न सक्थे । शिवप्रसाद गुप्ता ठूलो आवाजका साथ गर्जन्थे । मलाई याद छैन, सायद शौकत अली र महम्मद अली पनि त्यसरी नै गर्जन्थे होला ।
- प्रश्न: तपाईं नेपालको भएर पनि भारतको स्वतन्त्रताका लागि लड्न किन इच्छुक हुनुभयो ?
बीपी: त्यसका दुई कारण थिए । पहिलो, हामी नेपालबाट निष्काशित भएका थियौं । हाम्रा लागि नेपालमा बस्न अप्ठेरो भएपछि हामीले भारत आउनुप¥यो । भारतको बनारस र बिहारमा रहँदा हामी क्रान्तिकारी आन्दोलनका मानिसको सम्पर्कमा आयांै । हाम्रो सुरmवात यसरी भयो । अनि, जबसम्म भारतले स्वतन्त्रता प्राप्त गर्दैन, तबसम्म नेपाली प्रणालीको प्रजातान्त्रिकीकरण पनि सम्भव छैन भन्ने निष्कर्षमा हामी पुग्यांै । मैले सन् १९४७ मा नेपाल राष्ट्रिय कांग्रेसको स्थापना गर्दा पनि हाम्रो एउटा नारा ‘भारतको स्वतन्त्रता प्राप्त नगरी नेपालमा प्रजातान्त्रिक आन्दोलन सम्भव छैन’ भनेको नै थिएँ ।
त्यससमय नेपालको सत्तामा सुधार गर्न, सत्तालाई नरम र प्रजातान्त्रिकीकरण गर्नबाट रोकिराखेको त्यही शक्तिले नै भारतलाई पनि आफ्नो अधीनमा राखेको थियो । तसर्थ, हाम्रो दृष्टिमा नेपालको प्रजातन्त्रको लडाई र भारतको स्वतन्त्रताको लडाई एउटा सिक्काका दुइ पाटा थिए । आजसम्म पनि यस सम्बन्धमा हाम्रो पार्टीमा छलफल हुनेगर्छ । हामीले सन् १९४७ मा पार्टी खोल्दा मैले त्यसो भनेको थिएँ र अहिलेसम्म पनि मेरो निष्कर्ष त्यही छ । तिनताका भारतीय स्वतन्त्रतालाई हाम्रो आन्दोलनको पूर्वशर्तको रुपमा हामीले लिएका थियौं । त्यो हाम्रो पहिलो डेगमध्ये एउटा थियो । तसर्थ, अहिले नेपालका तथाकथित् राष्ट्रवादीहरु हामीलाई नेपालीभन्दा बढी भारतीय भएको आरोप लगाउँछन् । तर, हामी त्यस निष्कर्षमा यसरी पुगेका थियौं । भारतमा स्वतन्त्रता प्राप्त नभई प्रजातन्त्रका लागि लड्न हामी सक्तैनथ्यांै ।
- प्रश्न: तपाई युवा विद्यार्थी हुँदा कम्युनिस्टको प्रभावमा पर्नुभयो । अनि, किन कम्युनिस्ट पार्टीमा चाहिँ प्रवेश गर्नुभएन त ?
बीपी: उनीहरु तुरुन्तै सदस्यता दिँदैनथे । कम्युनिस्टले परीक्षणकालमा राखेर मात्र सदस्यता दिन्छन् । यो तीसको दशकको सुरुको कुरो हो। त्यससमय कहिले म परिवारका साथमा रहन्थें, कहिले बाहिर रहन्थें । भारतमा स्वतन्त्रताका लागि ठूलो आन्दोलन चलिरहेको थियो । कम्युनिस्ट आन्दोलन बेसुरको थियो । मेरो परिवार कांग्रेसमा रहेकाले भावनात्मक रुपमा कम्युनिस्टसँग तालमेल मिलाउन पनि म सक्दिनथें । हामी गान्धीजीको भूमिकाका बारे छलफल गर्दथ्यौं । मेरा पिताले गया सम्मेलनमा भाग लिइसक्नु भएको थियो । त्यहाँ यथास्थितिवादी, परिवर्तनका हिमायतीलगायतका विषयमा छलफल भएको थियो । त्यस सम्बन्धमा त देशबाहिर र भित्र होइन, स्कुल र कलेजमा समेत छलफल भएको थियो । तसर्थ, म पनि राष्ट्रिय सरोकारको सामान्य चासोबाट मुक्त रहन सकिनँ । त्यो कम्युनिस्ट आन्दोलनमा चाख राख्न थालेपछिको कुरो हो । मेरो राजनीतिक चिन्तनलाई स्टालिन र ट्राटस्कीको लडाईले प्रभावित बनायो । म स्टालिनभन्दा धेरै बढी ट्राटस्कीतर्फ आकर्षित भएँ । कम्युनिस्ट आन्दोलनमा मलाई आकृष्ट गर्ने व्यक्तिको नाम लिनुप-यो भने म ट्राटस्कीकै नाम लिन सक्छु । उनी लेखाइ र व्यक्तित्वमा अभूतपूर्व व्यक्ति थिए ।
उनीभन्दा पछि लेनिन आउँछन् तर स्टालिन होइन । सन् १९२९ को सत्ताको लडाईबाट स्टालिन उच्च तहमा पुगेपछि त्यहाँ हत्या भएका समाचार आउँदा मलाई ठूलो चोट पुग्यो । तसर्थ, मैले त्यो कम्युनिस्ट पार्टी नै त्यागें । मैले पार्टी छोड्नुका दुई स्थानीय कारण पनि थिए । पहिलो, उनीहरुले आफूलाई राष्ट्रिय भावना वा आन्दोलनमा अनुकूल बनाउन सकेका थिएनन् । भारत स्वतन्त्र भएपछिको कम्युनिस्ट आन्दोलनमा आलोचनात्मक कुरा पच्न सक्तछ, तर त्यसबेला त्यसो गर्नु असम्भव नै थियो ।
- प्रश्न: तपाईंले कांग्रेस समाजवादी पार्टीमा लागेपछि वैचारिक सन्तुष्टि पाउनुभयो ?
बीपी: हो, पाएँ । त्यसपछि नै मैले समाजवादी सिद्धान्तको ज्ञान पाएँ । र, त्यस पार्टीमा लाग्दा हाम्रो राष्ट्रिय स्वतन्त्रताको आन्दोलनमा भूमिका खेल्नबाट मैले वञ्चित हुनु परेन । मलाई लाग्छ, मेरा लागि र धेरै व्यक्तिका लागि यही नै मुख्य आकर्षण थियो । हामीहरु राष्ट्रिय तरङ्गबाट अलग भएका थिएनौं । तसर्थ, यही कारणले नै म कांग्रेस समाजवादी पार्टीप्रति आकर्षित भएको थिएँ । यो एक त राष्ट्रिय आन्दोलनकै एउटा अब्ग थियो । यो, त्यही समय माक्र्सवादी समाजवादी आन्दोलन नामको एउटा ठूलो अन्तर्राष्ट्रिय समाजवादी आन्दोलनको अब्ग पनि थियो । तसर्थ, यसले हामीलाई दोहोरो सन्तुष्टि प्रदान ग-यो । कम्युनिस्ट आन्दोलनबाट त्यो सम्भव थिएन । त्यसका दुई कारण थिए । पहिलो, त्यसले आफुलाई राष्ट्रिय भावनाबाट अलग्याएको थियो । दोस्रो, ट्राटस्की र स्टालिनको शक्तिको नाब्गो लडाईबाट यसको सिद्धान्तविहीनता उदाब्गो भइसकेको थियो ।
- प्रश्न: तपाईं समाजवादी कांग्रेस पार्टीको ‘सैद्धान्तिक धबधबी’ माक्र्सवाद नै थियो भन्न सक्नुहुन्छ ?
बीपी: मेरो हकमा थिएन । समाजवादी आन्दोलनमा लागेका हामी अधिकांशमध्ये जयप्रकाश नारायण भने बढी माक्र्सवादी हुनुहुन्थ्यो भन्ने मलाई लाग्छ ।
- प्रश्न: त्यसबेला त्यो पार्टी माक्र्सवादी–लेनिनवादी थियो ?
बीपी: माक्र्सवादी–लेनिनवादी भनेको के हो ? पछिल्लो कालमा त्यतातर्फ केही झुकाव बढ्दै गएका कारण उनीहरुले यसलाई माक्र्सवादी–लेनिनवादी भन्न थालेका थिए । तर त्यससमय यो पार्टी माक्र्सवादी मात्र थियो । उनीहरु यसलाई लेनिनवादी भन्दैनथे । मलाई लाग्छ, माक्र्सवादी–लेनिनवादी भन्ने विशेषण नै भर्खरै उत्पन्न भएको हो, तिनताक यो विशेषण प्रचलनमा आइसकेको थिएन ।
- प्रश्न: तपाईंको राजनीतिक विचारलाई प्रभावित पार्ने पुस्तकचाहिँ कुन–कुन थिए ?
बीपी: मलाई लाग्छ, लेनिनको ‘राज्य र क्रान्ति’, ‘के गर्ने हो यो ?’ फ्रान्ज मेहरिङ्गको ‘कार्लमाक्र्सले मलाई ज्यादा प्रभाव ग-यो’ प्लेखानोभको ‘माक्र्सवादका आधारभूत समस्या’, लेनिनको ‘साम्राज्यवाद–पुँजीवादको उच्चतम अवस्था’ र बुखारिनको ‘कम्युनिज्मको कखरा’ यी पुस्तकहरु पनि धेरै प्रभावकारी थिए । अरु पुस्तक पनि थिए तर अहिले सम्झन सक्तिनँ । अझ, लेनिनका पुस्तकहरुः ‘ उपनिवेशवाद’, ‘पुँजीवादको उच्चतम अवस्था’ एवं ‘राज्य र क्रान्ति’ले मलाई सबैभन्दा बढी प्रभाव पारेका थिए । ‘राज्य र क्रान्ति’ सानो पुस्तक हो । यो त्यति स्तरीय छैन, तर पनि यसको मौलिक महङ्खवमा मलाई चाख लाग्यो । मैले माक्र्सका कृति त्यति पढिनँ, कम्युनिस्ट घोषणा–पत्र आदिजस्ता एक–दुई पर्चा मात्र पढें । मैले उनको ‘दास क्यापिटल’ पढिनँ, अरुले गरेको त्यसको व्याख्या मात्र पढें ।
- प्रश्न: तपाईलाई अहिले वर्षाैपछि पनि जीवनको समग्र दृष्टिकोणमा माक्र्सवादको छाप परेको छजस्तो लाग्छ ?
बीपी: हो, केही हदसम्म छ । कसैले पनि समग्र सत्य बुझेको भने हुँदैन भन्ने मेरो धारणा छ । ठूला–ठूला विचारकले समेत सत्यको एउटा अंश मात्र देखेका छन् । ममाथि माक्र्सबाट ठूलो प्रभाव परेको छ । उनको तरीकाबाट आज पनि म प्रभावित छु । उनले आफ्नो निष्कर्षमा भनेजस्तो भने सधंै हुँदैन, तर उनी त्यस निष्कर्षमा कसरी पुग्छन् भन्ने प्रक्रिया महङ्खवपूर्ण कुरो हो । समाजको बन्दोबस्त र मनोविज्ञानमा आर्थिक अवस्थाले कसरी ठूलो असर पार्छ, क्रान्ति कसरी हुन्छ र समाजमा रहेका शक्तिहरु कसरी क्रान्तिमा एक हुन्छन भन्ने उहाँको धारणा महङ्खवपूर्ण छ । इतिहासको आर्थिक प्रस्तुतीकरण मौलिक विचार थियो । इतिहास समग्र रुपमा आर्थिक विकासमा मात्र निर्भर रहन्छ भन्ने मलाई लाग्दैन । त्यस्तो भएको छैन । तर हामीले आर्थिक पक्षको मूल्याब्कन गर्नैपर्छ ।
- प्रश्न: तर, मलाई लाग्छ, त्यो नै उहाँको एउटा मुख्य विश्वासमध्ये थियो ?
बीपी: हो, त्यो सत्य हो। उहाँ हरेक वस्तुलाई मूलतः आर्थिक दृष्टिबाट हेर्नुहुन्थ्यो । निश्चय पनि अर्थतन्त्र इतिहासको उत्प्रेरक शक्ति हो । तर, कुनै एउटा कारणलाई औंल्याएर त्यसले मात्र इतिहासलाई अघि बढाउँछ भन्न तपाईं सक्नुहुन्न । यसअघि यस कारणलाई महङ्खव दिइएको थिएन । यसैले यो उहाँको मौलिक योगदान थियो । अनि, समाज एक रुपबाट अर्काे रुपमा कसरी रुपान्तरण हुन्छ भन्ने सम्बन्धमा उहाँको क्रान्तिको विवेचना महङ्खवपूर्ण थियो । मलाई लाग्छ, सबै महान् विचारकमध्ये उहाँले मात्र समाजको गतिशीलताको महङ्खवलाई गहिरोसँग बुझ्नुभएको थियो । समाज गतिहीन हुँदैन, समाजभित्र निरन्तर रुपमा परिवर्तन आइरहेको हुन्छ । र, अन्ततः उसको परिमाणात्मक परिवर्तन गुणात्मक परिवर्तनमा रुपान्तरित हुन्छ । मलाई लाग्छ, उहाँले यो कुरो धेरै प्रस्टसँग बताउनुका अरु दुई कारण थिए । त्यस सम्बन्धमा मैले पनि लेखेको छु । उहाँले क्रान्तिमा भाग लिएर आफ्नो अवधारणालाई वास्तविक राजनीतिमा समेत प्रयोग गर्न खोज्नुभयो । तसर्थ, उहाँको लेखनमा धेरै स्पष्टता र प्रभावकारिता छ ।
- प्रश्न: र, गान्धीले कुन प्रकारबाट तपाईलाई प्रभावित बनाउनुभएको थियो ?
बीपी: म कार्लमाक्र्ससँग गान्धीको तुलना गर्दिनँ । माक्र्स आफैंमा एउटा विशिष्ट कोटिमा हुनुहुन्थ्यो । त्यस्तै, गान्धी पनि एउटा अर्काे विशिष्ट कोटिमा हुनुहुन्थ्यो । तर, बीसौं शताब्दीका राजनीतिक विचारकमध्ये गान्धीजी नै सबैभन्दा बढी मौलिक विचारक हुनुहुन्थ्यो । मलाई लाग्छ, यसबेला माक्र्सभन्दा पनि बढी सान्दर्भिक गान्धी नै हुनुहुन्छ । गान्धीवाद कसरी असफल भयो भन्ने सन्दर्भमा केही वर्षपहिले मैले एउटा प्रवचन दिएको थिएँ । मैले त्यसमा गान्धीवादको आलोचना गरेको थिएँ । तर मैले क्रमशः गान्धीसँग एउटा नितान्त नौलो सोच रहेछ भन्ने बोध गर्दै गएँ । उहाँको सोच लेनिनको भन्दा पनि महान् थियो । अरु कुनै क्रान्तिकारीको भन्दा महान् सोच थियो, त्यो । मैले माओका सन्दर्भमा धेरै पढेको छैन । म उनलाई पनि उच्चकोटिमा राख्छु । तर, मलाई थाहा नभएकाले उनको मूल्याब्कनचाहिँ गर्न सक्तिनँ ।
गान्धीजीको धेरै आलोचना भए । प्रारम्भका ती आलोचकमध्येका जयप्रकाश आफैं पनि प्रकाण्ड विद्वान् हुनुहुन्थ्यो । अब, गान्धीको मृत्युपश्चात्चाहिँ उहाँले दिनभएको विचार र त्यसलाई व्यवहारमा प्रयोग गर्नभएको प्रक्रियालाई नै जयप्रकाशजस्ता आलोचकहरुले पछ्याइरहेका छन् ।
- प्रश्न: अब, तपाईको आफ्नै सन्दर्भमा माक्र्सवादबाट गान्धीवादमा परिवर्तन हुन कसरी सम्भव भयो ?
बीपी: त्यसो होइन । मैले आज पनि माक्र्सवादलाई पूरा त त्यागेकै छैन । माक्र्सवादमा मेरो विचारका धेरै महङ्खवपूर्ण तङ्खव छन् । म माक्र्सवादलाई पुरै त्याग्न सक्तिनँ ।
- प्रश्न: गान्धीजीको सन्दर्भमा पुनः मूल्याब्कन गर्न समयको कुन बिन्दुमा पुगेर, कसरी थाल्नुभयो ?
बीपी
: भर्खरै हो । मैले दुई–तीन कारणले गान्धीजीको पुनर्मूल्याब्कन गर्न थालेको हुँ । पहिलो, भारत स्वतन्त्र भएपछि यसले पारेको नैतिक र आध्यात्मिक प्रभाव हो । तपाईं हामीलाई प्राप्त भएको आजको वातावरण गान्धीजीकै उपहार हो। राजेन्द्रप्रसाद, जवहारलाल नेहरु र अरु सबै, अर्थात् त्यो हराउँदै गएको पुस्ता गान्धीवादको प्रत्यक्ष अनुपालक र समर्थक थियो ।
तर, विश्वका अरु मुलुकका भन्दा भारतको राजनीति राम्रो छैन । यो अझ खराब छ । तसर्थ, यो गान्धीवादको असफलता हो त ? के, गान्धीवादले भारतीय राजनीतिमा कुनै नैतिक गुण दिएन ? तर, जब हामी विकल्प के थियो त भनेर सोच्न थाल्छौं, समाधान के हुनसक्छ भनेर सोच्न थाल्छांै, तब हामी माक्र्सवादतर्फ हेर्दछौं । अनि, त्यसले पनि धेरै कारगर समाधान दिन सकेको पाउँदैनौं ।
दोस्रो, औद्योगिकीकरणले उत्पन्न गरेका समस्याले पनि गान्धीको विचारलाई अति सान्दर्भिक बनाएको छ । हाम्रा लागि र अतिविकसित राष्ट्रका लागि मात्र होइन, उहाँ सबै राष्ट्रका लागि सान्दर्भिक हुनुभएको हो ।
‘समाज कसरी सब्गठित हुन्छ, यो कसरी विकेन्द्रित हुन्छ, कसरी आवश्यकता पूरा गर्नुपर्छ, कसरी उद्योगको विकेन्द्रीकरण गर्न सकिन्छ, र सम्पत्ति नै सुख र खुसीको एक मात्र र अन्तिम वस्तु होइन’ भन्ने देखाउनसक्ने अर्काे कुनै विचार हामीसँग छैन । अहिले पश्चिमी जगत्ले औद्योगिकीकरणका कारण प्राकृतिक स्रोतको विनाश भएको, पारिस्थितिकी बिग्रेको, प्रदूषणलगायतका समस्या बढेको अनुभव गर्न थालेका छन् । यी समस्याहरु अहिलेसम्म भारतका लागि गम्भीर समस्या नभए पनि समस्या बढ्दै गएका छन् । सम्भवतः ऊर्जा र पेट्रोलियम पदार्थको अभावका कारण हामीले आफ्नो आर्थिक नीतिको पुनर्मूल्याब्कन गर्न बाध्य हुनुपर्नेछ । हामी कस्तो किसिमको समाज निर्माण गर्न चाहन्छौं ? हामीसँग अमेरिकी नमुना मात्र छ । रुसले पनि अमेरिकी नमुना नै प्रयोग गरिरहेको छ । यसै वर्षभित्र अमेरिकाको स्तरमा पुग्छौ, उनीहरु भन्दै छन् । उनीहरु आफ्नो उत्पादनको स्तरलाई अमेरिकाको उत्पादन स्तरसँग तुलना गर्छन् । तसर्थ, विश्वमा अमेरिकी नमुना मात्र छ र जवहारलालजीले पनि त्यही नमुना अपनाए । के त्यो नै प्रशंसनीय नमुना हो त ? अमेरिकाको विश्वको छ प्रतिशत जनसब्ख्याले विश्वको साठी प्रतिशत प्राकृतिक स्रोतको उपयोग गरिरहेको छ । हामी त्यसको स्तरमा कहिल्यै उक्लन सक्दैनौं । त्यो सम्भव नै छैन । तसर्थ, हामीले विकासको अर्को नमुना चयन गर्नुपर्छ । गान्धीजीले एउटा नमुना दिनुभएको छ । उपर्युक्त पृष्ठभूमिमा हाल आएर मैले गान्धीजीले दिएको समाधानबारे पुनर्विचार गर्न थालेको हो ।
- प्रश्न: तपाईंले नेपाली कांग्रेसको स्थापना गर्न सहयोग लिनका लागि जयप्रकाश नारायण र राममनोहर लोहियालाई नै किन छान्नभएको हो, बताइदिनुहोस् न !
बीपी: म अरु कोसँग जान सक्थें त ? यसको पहिलो कारण, म भारतको राष्ट्रिय आन्दोलनमा आबद्ध भइरहेको थिएँ । तसर्थ, म उहाँहरुसँग एउटै आन्दोलनमा थिएँ । हुन त, त्यतिखेर अरु राष्ट्रवादी नेताहरुसँग पनि मेरो सम्पर्क थियो । तर उहाँहरुका आफ्नै सीमा थिए। उहाँहरु सरकारमा भएको हुँदा हामीलाई प्रत्यक्ष रुपमा सहयोग गर्न सम्भव थिएन । मैले जवाहरलाल नेहरुसँग आफ्ना समस्या लिएर मेरठ कांग्रेसमा पहिलोपल्ट भेट गर्दा उहाँको मप्रति पूर्ण सहानुभूति थियो । तर उहाँ त्यसबेला भाइसरायको ‘कार्यपरिषद्’को उप–सभापति हुनुहुन्थ्यो । तसर्थ, उहाँबाट धेरै सहयोग प्राप्त हुने सम्भावना भएन ।
- प्रश्न: उहाँले त्यसबेला के भन्नुभएको थियो ?
बीपी: उहाँले भन्नुभएको थियो, ‘मेरो तपाईलाई पूर्ण सहानुभूति छ, तर सरकारमा भएका नाताले हामीले नेपाल सरकारसँग सरकारकै रुपमा व्यवहार गर्नुपर्छ । तसर्थ, हामी यस अवस्थामा बढी सहयोगी हुन सक्तैनौं । तपाईले आनो आन्दोलन उठाएपछि, हामी तपाईंलाई सहयोग गर्न सकौंला ।
त्यतिखेर जयप्रकाश स्वतन्त्र हुनुहुन्थ्यो । मैले जयप्रकाशलाई लोहियाले पनि मलाई सहयोग गर्दै हुनुहुन्छ भन्ने जानकारी गराउँदा उहाँले भन्नुभयो– ठीक छ, लोहिया अनुभवी हुनुहुन्छ, तपाईंले उहाँको सहयोग लिनु उपयुक्त हुन्छ । मेरो सहयोगको खाँचो पर्दा तपार्इं जतिखेर पनि मकहाँ आउन सक्नुहुन्छ ।’
- प्रश्न: संगथान निर्माणका क्रममा लोहियाले कस्तो भूमिका निर्वाह गर्नुभएको थियो ?
बीपी: सुरुमा उहाँले हामीलाई ठूलो सहयोग गर्नुभयो । हामी नेपालका अनुभवहीन मानिस थियौं । मैले भारतको आन्दोलनमा भाग लिइसकेका कारण म मात्र केही अनुभवी थिएँ । मलाई वक्तव्य निकाल्ने, जनतामा पुग्नेलगायतका सब्गठनका तरिका थाहा थियो । तर अरुहरु भने धेरै कच्चा थिए । तसर्थ, लोहियाले हामीलाई के–कस्तो वक्तव्य कुन समय निकाल्नु उपयुक्त हुन्छ र कुन दृष्टिकोणबाट वक्तव्य निकाल्नुपर्छ भन्ने कुरा सिकाउनुभयो । उहाँले हाम्रो आन्दोलनप्रति गान्धीजीको पनि चाख रहेको कुरा त्यतिखेर थाहा पाउनुभएको रहेछ । अनि, सन् १९४८ जनवरी २८ का दिन, अर्थात् गान्धीजीको हत्या हुनुभन्दा दुई दिनअघि म लोहियाको साथमा लागेर गान्धीजीलाई भेट्न गएँ । उहाँले गान्धीजीसँग मेरो परिचय गराउनुभयो । मैले त्यो दिन उहाँसँगै बिताएँ ।
- प्रश्न: लोहिया पनि साथसाथै हुनुहुन्थ्यो ?
बीपी: हो । हामी बिहान नौ बजेतिर बिड्ला भवन पुगेका थियांै र साँझ चार–पाँच बजेतिर मात्र फर्कियौं ।
- प्रश्न: उहाँले के भन्नुभएको थियो ?
बीपी:
गान्धीजीले भन्नुभएको थियो, ।।।म तपाईंलाई सहयोग गर्न सक्दिनँ’ । ‘जब आफ्नै मानिसले भारतमा मेरो कुरा सुन्दैनन् भने राणाले सुन्लान् भन्ने आशा कसरी गरौं, म कुनै सहयोग गर्न सक्तिनँ’– उहाँका शब्दहरु यस्ता थिए । उहाँ धेरै निराश अवस्थामा हुनुहुन्थ्यो । अनि, मैले उहाँलाई भनेको थिएँ– ‘म तपाईकहाँ कुनै ठूलो सहयोगको आशा लिएर आएको होइन, म त तपाईको नैतिक समर्थन र आशीर्वाद चाहन्छु ।’ अनि, उहाँले भन्नुभएको थियो– ‘ तपाईलाई मेरो आशीर्वाद छ । जब मानिसहरुले आफ्नो अधिकारका लागि वा शोषण र दमनका विरmद्ध लड्छन्, म उनीहरुको साथमा हुन्छ ।’ म दिनभरि नै त्यहाँ बसें । उहाँले कस्तो भोजन, कसरी गर्नुहुन्थ्यो भन्ने देखें । उहाँ दिउँसोको खाना खानासाथ त्यही ठाउँमा केहीबेर झकाउनुभएको थियो । उहाँ एउटा सानो तन्ना ओछ्याएर त्यही ठाउँमा सुत्नुभएको थियो । उहाँ उठ्नुहुँदा केही विदेशी पत्रकारहरु आइपुगेका थिए ।
- प्रश्न: लोहिया पनि दिनभरि नै त्यहाँ बस्नुभयो ?
बीपी: लोहिया केहीबेरमा हिँड्नुभयो । मैले गान्धीजीलाई भेट्नुभन्दा अघिल्लो दिन उहाँले मलाई जवाहरलालजीसँग भेट गराउन पनि लैजानुभएको थियो । लोहिया भेट गर्न कहिल्यै पनि समय लिएर जानुहुन्नथ्यो । त्यस दिन पनि गान्धीजीकहाँ जस्तै एकाएक पुगेर उहाँ नेहरुको कोठामा पस्नुभयो । तर, नेहरुलाई हामीले भेट्न सकेनांै । उहाँ कार्यालयमा हुनुहुन्थ्यो, इन्दिराजीचाहिँ घरमै हुनुहुन्थ्यो । त्यतिखेर उहाँ तीनमूर्ति भवनमा सरिसक्नुभएको थिएन ।
- प्रश्न: उहाँ मोतीलाल नेहरुमार्गमा बस्नुहुन्थ्यो ?
बीपी: होइन । त्यो मोतीलाल नेहरुमार्ग थिएन । त्यसको अर्काे कुनै नाम थियो । हामी त्यहाँ पुग्दा दिउँसोको खाना खाने समय भएको थियो । खाना पनि तयार थियो । तर, जवाहरलालजीले आफ्नी छोरीसँग हाम्रो विषयमा फोनमा कुरा गर्नुभयो र आफु खाना खान नआउने बताउनुभयो । तसर्थ, मैले उहाँलाई भेट्न पाइनँ ।
लोहिया हाम्रो साथमा निरन्तर रुपमा रहनुहुन्थ्यो र हामीलाई प्रेरणा दिनुहुन्थ्यो । म र हाम्रो आन्दोलनका अरु नेतालाई मात्र होइन, सर्वसाधारणलाई पनि उहाँ प्रेरणा दिनुहुन्थ्यो । उहाँमा मानिसलाई आकर्षित गर्ने अभूतपूर्व क्षमता थियो । तसर्थ, सुरुका दिनमा उहाँ हाम्रा लागि ठूलो सहयोगी हुनुभयो । त्यसपछि आन्दोलन सुरु भयो र म पक्राउ परें । यस सम्बन्धमा जवाहरजीलाई पनि सूचित गर्नुपर्छ भन्ने मेरा मानिसलाई लाग्यो । पक्कै पनि त्यसबेला लोहियाले नेहरुसँग मतभेद राख्न थालिसक्नुभएको थियो । विशेषगरी, जवाहरलालसँग लोहिया र अरु केही समाजवादीहरु टाढिनुभएको थियो ।
- प्रश्न: त्यो कुन सालतिरको कुरो हो ?
बीपी: त्यो सन् १९४९–५० तिरको कुरो हो । म सन् १९४८ मा पक्राउ परें । जवाहरलालसँग सुषुप्त रुपमा भए पनि उहाँको ठूलै मतभेद थियो । मेरा अर्कै समस्या थिए । जवाहरलालजी पनि राष्ट्रिय आन्दोलनका हानै नेता हुनुहुन्थ्यो । अझ, उहाँ त त्यसबेला प्रधानमन्त्रीसमेत बन्नुभएको थियो । तसर्थ, नेपालमा हुने कुनै पनि ठूलो आन्दोलनले भारतीय प्रधानमन्त्रीको सहयोग पाउन सक्नुपर्दथ्यो । हामी जवाहरलालजीको पनि सहयोग चाहन्थ्यौं । त्यसका लागि जयप्रकाश नारायणलाई हामीले उपयोग गर्यौ । म नेपालमा भोकहडतालमा थिएँ ।
म मृत्युशैयामा थिएँ । तसर्थ, मेरा आफन्तहरु जयप्रकाशजीकहाँ गए । मलाई मुक्त गर्न र मेरा माग पूरा गराउन नेपालका राणाप्रधानमन्त्रीलाई दबाब नदिने हो भने म मर्नेछ भन्ने उनीहरुलाई लागेको थियो । त्यसबेला जयप्रकाशजी गम्भीर दुर्घटनामा परेर अस्पतालमा उपचार गराउँदै हुनुहुन्थ्यो । उहाँको हड्डी भाँच्चिएको थियो र ब्यान्डेज लगाएर अस्पतालमै बस्नुभएको थियो । तसर्थ, मेरी श्रीमती र केही साथीहरु जयप्रकाशजीलाई भेट्न पटनाको त्यही अस्पतालमा पुगे । उहाँले अस्पतालबाटै नेहरु लाई फोन गर्नुभयो ।
अनि, नेहरुले राणाप्रधानमन्त्रीलाई मेरा सम्बन्धमा टेलिग्राम पठाउनुभयो । हाम्रा लागि त्यो घटना ठूलो नैतिक प्रोत्साहन थियो भने राणाहरुका लागि अपमान थियो । हामीमध्ये कसैलाई मार्नसक्दा आन्दोलनलाई दमन गर्न सकिनेछ भन्ने उनीहरुले सोचेका थिए । हाम्रो आन्दोलनप्रति चासो राख्नुहुँदा जवाहरलाल नेहरु अन्तर्राष्ट्रिय प्रतिष्ठाको शिखरमा हुनुहुन्थ्यो । उहाँ ती दिनमा विशेषगरी दोस्रो विश्वमा अत्यन्त प्रतिष्ठित हुनुहुन्थ्यो । लोहियालाई भने नेहरुसँगको राम्रो सम्पर्क मन परेको थिएन । मेरो रिहाइ भएपछि त्यही विषयलाई उहाँले कलकत्तामा एउटा मुद्दा बनाउनुभयो ।
त्यसबेला मैले लोहियाजीलाई भनेको थिएँ– ‘तपाई गल्ती गर्दै हुनुहुन्छ । उहाँ प्रधानमन्त्री हुनुहुन्छ । हामीले उहाँलाई जतिसुकै घृणा गरे पनि वा जतिसुकै मन नपराए पनि उहाँ प्रधानमन्त्री हुनुहुन्छ र हामीले उहाँबाट आफ्नो काम लिनुपर्ने हुन्छ ।’ अनि उहाँले भन्नुभयो– ‘हेर्नुहोस्, तपाईं उनको सहयोग लिन चाहनुहुन्छ भने तपाईंले मलाई दुरुपयोग गर्न थाल्नुपर्छ, लोहियाको दुरुपयोग गर्न थाल्नुपर्छ ।’ मैले सोधे– ‘किन ?’ उहाँको जवाफ थियो– ‘त्यसो गर्नुभयो भने मात्र उनी खुसी हुनेछन् । र, तपाईलाई सहयोग गर्न उनी खुसीसाथ तयार हुनेछन् । जबसम्म तपाई मसँग रहनुहुन्छ वा म तपाईंको आन्दोलनको पक्षमा हुन्छु उनले सहयोग गर्ने छैनन् ।’ मैले भनें– ’यो त अति भयो। जे भए पनि हाम्रो आन्दोलन स्वतन्त्र आन्दोलन हो । तपाईहरुबीच भारतीय राजनीतिमा जस्तोसुकै मतभेद भए पनि म तपाई र जवाहरजी दुवैको सहयोग चाहन्छु । म तपाईंलाई छोड्नुपर्ने शर्तमा जवाहरजीको सहयोग कदापि पनि लिन्नँ ।’ यसबेला पनि अर्थात् आजको हिन्दुस्तानमा (१९७६ ई.सं.) जयप्रकाश नारायणलाई लिएर त्यस्तै समस्या छ । जयप्रकाश नारायण र यहाँको संस्थापन पक्षबीच मतभेद छ भन्दैमा म त्यो मित्रतालाई कसरी त्याग्न सक्छु ? यसरी मसँग २००७ सालमा भने लोहियाको सन्दर्भमा केही समस्या उठे । अनि मैले भनें– ‘लोहियाजी, तपाईं कति तल्लो स्तरबाट बोल्दै हुनुहुन्छ भन्ने तपाईले बुझ्नु नै भएको छैन ।’
म मन्त्री बनेपछि ममाथि लोहियाजी जमेरै खनिन थाल्नुभयो । सार्वजनिक सभामा समेत उहाँले ममाथि झूठो आक्षेप लगाउनुभयो । यसरी अन्ततः हामी एक– अर्काबाट टाढियौं । अनि, एउटा त्यस्तो बेला पनि आयो, हामीबीच बोलचालसमेत बन्द भयो ।
मैले गृहमन्त्री हुँदा एकपल्ट दिल्लीको औपचारिक भ्रमण गरेको थिएँ । त्यतिबेला मैले ठानेको थिएँ– जे भयो भइगयो, अब उहाँसँग सम्बन्ध सुधार्नुपर्छ । उहाँ त्यसबेला बाह्रखम्बारोडमा आना साथीहरुका साथ बस्नुहुन्थ्यो । तसर्थ, म कुनै सूचना नदिई उहाँकहाँ पुगें । म गृहमन्त्री थिएँ । तर, उहाँले मलाई सद्भाव देखाउनु भएन । उहाँ आउनुभयो र मेरो साथमा रहेका व्यक्तिलाई भेट्नुभयो । तर मलाई बस् समेत भन्नु भएन । उहाँले मलाई कुनै ऐरेगैरेजस्तो व्यवहार गर्नुभयो । त्यसपछि म उहाँकहाँ कहिल्यै गइनँ, उहाँलाई कहिल्यै भेटिनँ । तर जब उहाँ पटना वा बनारस आउनुहुन्थ्यो, त्यतिखेर मेरी श्रीमतीलाई बोलाउनुहुन्थ्यो, उनलाई कफी बनाउन र बाहिरफेर जान आग्रह गर्नुहुन्थ्यो । कलकत्तामा पनि मेरी श्रीमती वा परिवारका कुनै सदस्य त्यहीं छन् भन्ने उहाँलाई जानकारी भयो भने उनीहरुलाई भेट्नुहुन्थ्यो ।
- प्रश्न: तर, तपाईलाई चाहिँ होइन ?
बीपी:
वास्तवमा उहाँले मलाई चिन्नै छाड्नुभएको थियो । तर त्यस घटनाको केही समयपछि उहाँले मसँग भेट्ने एउटा प्रयत्न गर्नुभयो । तपाई भोला चटर्जीलाई त चिन्नु नै हुन्छ । उनी उहाँकै चेला थिए । तसर्थ, जयप्रकाश र लोहियाको विवादमा उनी लोहियाको पक्षमा थिए । उनले मकहाँ आएर भने– ‘लोहिया तपाईंसँग सम्बन्ध सुधार्न चाहनुहुन्छ, यस्तै–यस्तै ।’ मैले भनें– ‘बहुत राम्रो, म सम्बन्ध सुधार्न तयार छु । तर यसपटक उहाँ नै मेरोमा आउनुपर्छ, म उहाँकोमा जान्नँ । किनभने, मसँग तीतो अनुभव छ । यदि उहाँ मकहाँ आउनु हुन्न भने म पनि उहाँकहाँ जान्नँ ।’ यो स्कुले केटाकेटीको झगडाजस्तो सानो कुरा थियो । उहाँ मकहाँ आउनु भएन र म पनि उहाँकहाँ गइनँ । उहाँ मार्बलहाउसमा बस्नुहुन्थ्यो । म भने जनरल सुवर्णशमशेरको साथमा बसेको थिएँ । घटना यही थियो ।
पछि सन् १९६० मा म पक्राउ परें । उहाँले त्यतिबेला पनि मप्रति सहानुभूति राख्नु भएन । मैले सात वर्ष जेलमा बिताएपछि भने उहाँले एकाएक गल्ती स्वीकार गर्नुभयो रे । उहाँले आफ्नो कार्यकर्ता कर्पुरी ठाकुरलाई र अरुलाई भन्नभएको थियो– ।।।हामीले गलत बुझेछांै । हामी उहाँलाई गलत बुझ्दै रहेछौं । ऊ लर्तरो मान्छे होइन रहेछ । उहाँ सात वर्षसम्म जेलमा बस्नुभयो र पनि विचलित हुनुभएको छैन । ऊ सानो मान्छे होइन । हामीले उहाँलाई सहयोग गर्नुपर्छ आदि ।’ उहाँले समाजवादी पार्टीमा सर्कुलर जारी गरेर हामीलाई सहयोग गर्न र हाम्रा कामको प्रचार गर्न निर्देशन दिनुभयो । तर, म जेलमुक्त हुनुअगाडि नै उहाँ दिवंगत भइसक्नुभएको थियो ।
(पुनः प्रकाशित)
(बीपी कोइराला र समाजवादबाट साभार गरिएको) – ११७६ फेब्रुवरी २६/२७
प्रकाशित मिति: बिहीबार, भदौ २४, २०७८
